Referentie van een vrouw (47)

Ik ben afgelopen december (2015) bij P&M terecht gekomen. Mijn (PTSS) klachten n.a.v langdurig misbruik in mijn jeugd beheersten op dat moment mijn leven. Ik was al onder behandeling elders, maar daar kwamen we tot de conclusie dat ik waarschijnlijk meer baat zou hebben bij intensievere therapie, welke zij mij helaas niet kon bieden. Zij adviseerde mij toen P&M.
Ik vond het doodeng om contact met ze op te nemen. Opnieuw zou ik mijn verhaal aan mensen moeten vertellen, (wat als er geen 'klik' zou zijn)  Na eerst mailcontact met Joeri te hebben gehad, wat overigens heel positief was, werd ik uitgenodigd voor een intake gesprek. Dit gesprek  was met Paula en Mellony samen. Gelukkig stelden ze mij al snel op m'n gemak en kon ik vertellen waarom ik hier was. Tegenover mij zaten 2 vrouwen waarbij ik het gevoel had mijn verhaal te kunnen doen en dat er ook echt geluisterd werd. Er werd duidelijk uitgelegd wat de verdere stappen zouden zijn. De vragenlijsten, interview, die op een later tijdstip zouden worden  afgenomen, zouden uitwijzen of ik mee kon doen met het onderzoek. Dit bleek het geval. En door de loting werd ik toegewezen aan Imaginaire Exposure.
Het was een hele heftige en intensieve periode waarin ik heb 'moeten' en kunnen vertellen wat er in het verleden allemaal gebeurd is. En het bleef niet alleen bij vertellen. Heel langzaam kwam het steeds dichter bij mezelf en kon ik het ook voelen.
Ik vertelde het, alsof het over iemand anders ging, en was ook goed in het bagatelliseren. Op deze manier kwam het niet zo dicht bij mezelf.   Paula was heel goed om mij zo te begeleiden en te triggeren dat ik steeds een stukje verder kon gaan. Door op momenten dat ik het aankon, steeds een stukje dieper door te vragen, tot soms in de kleinste details, waar ik nog nooit over had kunnen en durven praten. Het leek soms of ik het weer opnieuw moest beleven, alleen nu met het gevoel erbij. Dit had ik vroeger altijd uitgeschakeld. Dit was soms heel zwaar, maar Paula wist het altijd zo te eindigen, dat ik weer relatief rustig de deur uit ging.
Doordat ik nu langzaam kon voelen, dat het vroeger toch echt met mij is gebeurd, kon ik ook met de verwerking beginnen. En sindsdien ging het elke keer weer een stukje beter. Ik kon er beter over praten, kon de opnames beter afluisteren, zonder dat ik helemaal in de stress en de verkramping schoot. En ik kon er veel beter bij blijven.
Inmiddels zijn de 11 weken m.b.t het onderzoek achter de rug en heb ik de laatste meting gehad. Hieruit is gebleken, dat mijn PTSS klachten verdwenen zijn. 

Ik kan weer genieten van de dingen en durf langzaam weer naar de toekomst te kijken. Mijn doel was, dat ik zelf de controle over het verleden kon hebben i.p.v dat het de controle over mij had. En ik kan zeggen, dat dit, met hulp en steun van Paula, gelukt is.
Ik ben zelfs weer, na lange tijd weinig tot geen contact meer met mijn ouders te hebben gehad, weer naar mijn ouderlijk huis geweest. Ook het huis waar het seksueel misbruik zich jarenlang heeft afgespeeld. Ik was heel boos, maar ook heel teleurgesteld in hen. Met Paula heb ik het erover gehad, hoe ik het aan zou kunnen pakken. Dit heeft ertoe geleid dat ik de stap heb kunnen en durven nemen en in ieder geval tegen ze te zeggen wat ik zou willen. Dit is me min of meer gelukt en het heeft me wel het e.e.a duidelijk gemaakt. Ik probeer nu het eigen heft weer in handen te nemen.
Er is nog één ontzettend moeilijke stap te nemen en dat is de confrontatie met de dader/mijn broer in het echt. Daar ben ik nu nog niet aan toe, maar ik weet zeker dat die ook gaat komen!

vrouw (47)